gökkuşağının renklerine bürünmek

henüz içine girmediğim hatta kapısından bile bakmadığım ve hatta kapısını bile görmediğim bir dünya...

hep sesini duyduğum... karanlıkta.. el yordamıyla algılamaya çabalarken bulduklarım, daha doğrusu kulaktan dolmalarla bulduğumu sandığım ve şaşırdığım dünya...

itiraf ediyorum. korktum ben kapıları açmaktan... tanımaktan.. dinlemekten...

dogmalarımın,, besleyip büyüttüklerimin,, beni ben yaptığını sandığım kolonlarımın yıkılmasından...

yeni yeni farkediyorum aslında ne kadar renksiz yaşadığımı. kapıları açtıkça insanın gökkuşağına ulaşabileceğini...

tek bir mor.

tek bir siyah.

tek bir sarı.

tek bir pembe olarak değilde her kültürdeki renklerin farklı tonlarına yavaş yavaş ulaşabilmenin güzelliğini yeni yeni anlıyorum...

gökkuşağının altından geçip her tona bürüneceğim güne doğru yavaaş yavaaş yükleniyorum...

ve asıl ne demek mi istiyorum?!?

gökkuşaklarına karşı üç maymunu oynamayalım artık...

hadi başlangızımızda "zenne" olsun...